kimse görmüyor yüzünü
aydınlıksın bende
en parlak yıldızdan daha fazla
birbirini tamamlıyor düşlerimiz
birimiz dal,diğeri yaprak


buğulu bir güzellik arkasında
başı dumanlı bir dağ
gibi seçiliyorsun ara sıra
içimde yükseliyor gülümsemen
sevgi kıvrımları arasında
duyuyorum sıcaklığını


nasıl özledim seni
bilemezsin yar
sevdiğim bir dize gibi okuyorum
uzaklardan seçilen anılarını
elimin üstünde duruyor elin
kalıbını basıyorsun aşkın
bütün içtenliğinle beynime
tahtını kuruyorsun

yüzün yumuşak girintileri olan bir dağ
hiç düşürmüyorsun beni
gözlerinde kuruyan ırmaktan
bir mutluluk kıpırtısı gibi
sevgiyle çıkarıyorsun
en yüksek yamacına
dünya oradan küçücük görünüyor
büyüdükçe büyüyor varlığın
değerim artıyor bende

hep böyle kalıyoruz
böyle hiç ayrılmadan
aradaki uzamlar
daha küçük bir atomdan
ama birleşik atomlarımız





15. 12. 2013 / Nazik Gülünay