neresinden bakarsam bakayım yurdumun
kesilmiş zeytin ağacı oluyor bakışım
bütün debdebesini soyuyor karanlığın
ay’ı ilikliyor vatan gömleğinin düğmelerine
her köşesinden yitiklik fışkırıyor
soluyor cümle sonbahar çiçekleri
çimenler iç geçiriyor saltanatına akşamın
sabaha bırakmamaya yemin ediyor sabrı
çekemem diyor ben bu ihaneti


yüzüm alı al, moru mor öteliyor
daha gerilere isteklerini
bu zeytinler ölmemeli
bu topraklar yaşamalı oluyor önceliği
salaş gidişleri tepiyor, itekliyor
toprağa tohumu
aklımı aklına ekmek geçiyor içimden
çocuk ruhum girmeli diyorum devreye
bu ülke yeşerip canlanmalı yeni baştan


nerede olursam olayım
devrilmiş zeytin ağaçları geliyor
gözlerimin önüne
bir çöpçü gibi süpürüyorum
önümdeki pislikleri
doldurup doldurup boşaltıyorum
çöp tenekelerini


kadınlar geçiyor önümden
başları hiç eğilmemiş
o direngen, o erkekçe, o Anadolu’ca
dizini döğmeden önce
hakkı için savaşan
o yürekleri anne, yürekleri kardeş, yürekleri insan
kendi yarasını saran
savaştan dönen bir oğul gibi


zeytin karası bakışlarım
kesilen ağaçlarca
öyle yaşlı bakıyor
terliyor, kanıyor, ağlıyor vatanım gibi.
yine bir gece yarısı operasyonuyla
öldürülüyor zeytin ağaçları
ağlıyor Türkiye’m

zeytin ağacı bakışım..


08. 11. 2014