bir şey vermeden kapıdan gitmeyen çingene
sarılışım şiire
yeneceğim motor gürültülerini
bütün mahalleyi pencereye çeken
işlevsiz sesleri


sessizliğimi sesledim
bir çocuğun deprem gözlerinde
kırdım ölümün kolunu
onca güçlü kol
neye yarıyor baktım
gülemedim yaşamın yalnızlığına


kırık camı titreten rüzgar
terliklerini sürüyerek yürüyen genç kız
beyaz gülüşü
duyarlığımın kilidini açıyor
türkü söyleyemiyorum
içimde özlediğim
tüm anıları çağırarak


gerçek ise sıkıntım
ağlamak istemim, dürtülerim
tek gürültü düşüncelerim
zıt olan ben miyim( herkes olamaz)
kadın gücümle yaşamak istiyorum
her şeyin üstesinden gelerek

içinden çıkacağım yoz avazların
bozacağım sessizliğimi

uzakta görünen ne ki
tutuyor musunuz sesinizi
boyunuzdan görünmüyor
hem boy sizin değil
sizi tapulayanların gölgesi

nedir ne değildir
bu gürültü..


22. 07. 1983/ 03. 11. 2020 / Nazik Gülünay