bir de şiirin ucu kaçsın isterim
alıp başını gitsin
otursun bir söğüt altına
veya bir deniz kıyısında turlasın
hep mavi baksın gözleri, mavi görsün
büyük kuşlardan biri
dans ettirsin serçelere gökyüzünde
uçurtmanın kuyruğuna takılsın


hep insanlar savrulacak değil ya
dıştan gelen esintilerle
ölümler hep baş ağrıtıp. yuva yıkacak
unutacak can canı
külü acıya sıvanacak
ayakta dik durmaya çalışacak çocuk
başı yaralanan ana
yıkılan baca.
bir de savrulsun şiir
alıp gitsin başını deli sevdalara
dalsın sonu gelmez hülyaya


yanında yılkı atlarının
girsin adını bilmediği ülkelere
sorsun, insanlar nasıl
ne yer ne içer, nasıl yaşar
yeter mi katık ekmeğe
içlerinden birileri
küfür eder mi birilerine
yer mi birileri birilerini
nasıl tüter baca
ocak nasıl yanar?


biraz da sen hava al şiir
zehirlenme acının ziftinden
ölüm kokusu var havada
karanfil göğsünü aç
nefes al derin derin
ve aç
dünyanın bütün pencerelerini
yaşam kokusu dolsun içeri

hâdi!..


11. 10. 2016 / Nazik Gülünay