vedalar
şapkasını kaldırıp geçen adamındır
beyaz park vadisinde kayarken kaybettiği gök yüzüne
gözünü kısmasıdır bir an
ısınıyor kırmızıdır kaybolsa tabanları
aranır olmaz
aranır olmazdı sevinç
sabahın küçülmüş uçurumlarından düşerken beyaz karlar

el atıp hatırlar mısın diyene kadar çabuk
çok çabuk geçiyor bir gün öleceğimiz
sen veya başka birileri
ellerimizi kilitleyip terleyeceğiz
bu anı bizim
bu bizim
bu da onundu
için patladı ve sonsuzluğa dayandı
taşıyabilir misin ağrısını bulutların
yada sevgisini ağlayan çocuğun
boynu kırılan bir kuşun
ölümsüzlük acısını tadarken yüreğinde

çapraz döküntülerin ısıran bildirimleri
kirli bedenini temizliyor gelecek baharların
her aşk birbirine karışan vakit
geç kalmışlığı değil aynı an
dibi sükut yeşil ve dokunaklı döngü
rüyanın içinde rüya
uzayarak katlanıyorduk uykuya

cisimlerin kederi
yakın duruş savruluş iç hesaplaşma
değişiyorum bilinsin
öpülürken tanrılar adına kurbağa
yağmur başka bir şeydi ve fırtınalar
tükenmeyen lahitlerin sorgusu
hey fani
söyle sen kimsin.