on kadın çeşmenin başında
arka adımları süren bir sessizlik içinde geçiyoruz
dirsekleri beyaz güneş kesiği
elleri ıslak testiler ve su
patilerimi parlatıyorum köpek ağzımla

tam konuşacakken görüntüleri ile dönüşen
çizgilerin şekillenme çabası
kaosun içinde bir detay arama savaşına dönüşüyor
bize ait bir şey yok çekiliyoruz
benim yerime ölüleriniz konuşsun

alışamıyorsun ya
yağmura atılınca orada uzun zaman
kulaklarında vızıldayan tıkırtı
gözlerine kavuşup kirpiklerini süzüyor
ince bir melodram kokusu
ve beton hattında üşüyordunuz

adımlarını sürdürdüler
ve acımasız değildiler
duygularını fırlatanların içlerinden geçeni aklına sokmaya zorlandı
çabuk ve güzel hisler
içinde bahar hatıraları dolu an çıkmazları
ve öpülüyormuş gibi sancı

sızdırdığını kelimelere kavuşturan esneme
rüyanızın son durağına çakıldı
nedense düşündü bir evin çatısını
dumansız bacasını
on kadın çeşmenin başında
dirsekleri beyaz güneşe bakıyordu.