kış bastırdı şehir yüreğime gizleniyor şimdi.............


büyüyor sanırım artık kentin yüreği
asfalttan aşklar eğilirken iğde yapraklı umutlara
kim/bilir kaç yorgun dolunay geçiyordu caddeler arası susmalar/dan
artık tütün ağacının buruk mevsiminde durgunlaşma vaktidir
gölgeler yoksul birer gitmeler yaratırken doğaçlama tutanaklarda
anlaşılan her yalnızlık kıvrılarak limanın gözlerinde yatıyor sessizce........

birden yağmurun özlemi kavrıyor hüzzamdan çiçek tozlarını
çocuklar pamuk şekerlerde kuklalar hayal ediyor arsız afacan sabahlarda
toplanan duygular ak bir mintanda havalandırılıyor damlarda
hey yüreğinde gökyüzü yıkanan kadın
şimdi martılar sığınmacı bir çığlıkla gelip duracak pencerenin gülüşünde
aşağı yukarı susamış bir gece gözlerindeki ırmaktan doyacak ansızın
kimliksiz bir aşkın yıkılmış sureti koşarak uzaklaşacak boş çerçevenin içinden
ve istemeden son bir şarkıyı asacak kentin bestecisi...................

neden ağlıyorsun
gecenin barınağı gözlerin
neden bu kadar rutubet sağıyor karanlığa
halbuki ben kendimi ihbar ediyorum yaşlı dilencilere
ardıma kadar yırtılan bir hayatın umutlarında arınıyorum
neden ağlıyorsun
neden gözyaşlarında ısınıyor maviler
ne olur yüreğinin sürgününden selamla artık şu şehrin ölülerini
birazda ağar bir mevsimin kozalakların/da ara umudu...................

ve eski bir hikaye anlatılır
nemli sayfaların aralıklı hüznünde uyanır şehir
yitirilen onca kalabalık aşkın
yalnızlığında utanır çırılçıplak sokaklar
artık yüreğine akşamları asmanın zamanıdır
hoşça/kal ıhlamur kokulu sevgili
ve merhaba yosunlar arasından beni çağıran....................

istiridyeden mutlaka çıkacaksın bir/gün...........