Hep kazanmaktı
En büyük
Rüyası…

Zekâsı
Aklı
Halinceydi…
Memur
Emeklisi basası
Temizliği de giden
Ev hanımıydı anası…

Köyün
Issız sokaklarında oyun
Zamanında,
Mahallede
Arkadaşlarıyla oynamaktan
Daha önemliydi, okuyup
Adam olması…

Öğrenciyken
Fakültede yoksulluktan
Kayboldu
Emelleri…
Lakin
Eskiden
Ne çok
Mutluydu,
Eziklik hissetmesine sebep
Düşüncesinin
Eğreti olması…

Her başına geleni
Evvelce
Rabbinden bilmedi de

Tanrı
Eğer
Rızamla,
Beni benim
İstediğim gibi
Yaratsaydı
El açmak zorunda kalmazdım dedi
Soysuza…
İşte asıl bu
Zan ile oldu
Esaret kafesine konması…


Kahır
İçinde
Nasırlaşması ise

Gönlünün;
Ümit kanadının olmaması…
Tenekeden
Muallim oldu
En
Değerlisiyken mesleği,
Endişeler
Sarmışdı
İçini, dışını, sebebiyse
Nafaka içindi çalışması…

Pişmanlıklarla,
Evveline
Keşkelerle
İnleyerek

Ağlaması,
Mutluluğunun
Aslını zıddında aramaması…
..

Cini var
İblisi var, herkesin
Lafına
Aldırış etme, gitse de hoşa,
Lakin
Aklına sor, kendinde ara
Neden, niçini,
Mevla’ya
Açtığın gönlünce
Dile de dileyeceğini
Akıp giden ömrü de
Nafile edip harcama boşa…

Nasıl ki
Amâ için
Sönen
Işık
Lüzumsuz


Anla ki ateş
Yakmasın diye de odun korkar,
Ne yapsın
Alevler zaten kül olmuşa,

Olanları canandan
Lütuf bilenin
Acır mı
Canı…
Aramaya
Koyul, o
Saadet
Işığını…
Ne mutlu o yola baş koymuşa…







.