Bir varlı bir yoklu
İçindeki kalburla, samanın
Rivayetiyle başlar masal..

Köyünde
Öğüttüğü
Tahılı satarak geçim sağlayan biri,
Üstünde eski bir
Libas, bir fes bir de
Üç beş tavuk beslediği
Kümes…

Yoksuldu,
Ama
Perişan değildi.
Tayını
Islattığı
Kuru ekmekti,
Tuza banarak yediği.
Aradan bir zaman geçti
Nefs çaldı kapısını, aç/tı..

Soframı kuran
Olsa dedi, bana da bakan.
Neyim var neyim yok veririm dedi
Rıza göstersin hele yetmezse
Aldığım şu nefes.

Peri kızı değildi
İstediği, ne de Aslı
Şirin ise hiç değil..
Mazlum bir
Ailedendi..
Nedimeliği kabul etti.
Lakin onun da
Izdırabı eski aşkıydı,
Koynundaki resimden gelen ses…

Hal böyleyken
İkisi evlendi
Sessiz
Sedasız..
Eskisinden fazla
Tükenirken,
Mutluluk biçemedi
Ekileni olmayan
Kör talihli heves..

Artık
La havle demek faydasız
Lakin
Allah’tan da ümit kesilmez.
Hakk’dan dı amma
Işıksız evin idaresi oldu
Namüsait gösterdiği iki cesede sebep.

İsmini bilmediği er biri.
Nedenleri
Amaç ederek evlendiği
Yar dediğiydi diğeri…
Eline aldı duvarda asılı
Tüfeği ve,

Vurdu ikisini de..
En derin sessizlikti duyulan ses.

Mahpushanede
Uzun uzun düşündü.
Hayırlısını istemekti doğru olan
Aldanmadan
Bahaneler ardına sığınmadan…
Bereketti
En güzel zenginlik
Teba göstermeden
İstemekti,
Niyaz
Ettiğinden…

Malum olunca
Aptallık bildik.
Zinhar..
Hakkın
Adaletinden emin olmaktı bu
Rıza göstermekti her şeye,

Onlar ermedi murada
Lakin
Masal bitti.
Aklını
Nefse
Irgat edenin
Niyetine göredir kereveti..

Dertlerden
Endişe etmek
Lüzumsuzdur..
İlacı içinde aramak
Lazım gelir
İsyan etmeden..

Doğrusunu
İyisini elbet
Rabbim bilir...