Mekanı
Anlatmanın
Lüzumu yok, zamansa

Meçhul bir zaman
Üst baş çıplak biri,
Lafla
Karın doyuramayan..

Bakınca
Etrafındaki
Zenginliklere ağzı sulanan…

Garip
İnsanın
Birdir
İçi de
Dışı gibi çıplak derdi ama
İsyankar oldu boş
Rüyalara dalan…

Hırsızlık edip
Isırık kopardıkça
Rüyasından
Sanki tüm
Dünyaydı
Ayaklarının altında kalan…

Yoksulluktan
Ağlamıyordu
Rahattı
Artık o, mezar soyan…

Kan
İçmeye
Müptela oldu
İsimsiz garibanın da
Nafakasına göz koyan…

Hanını
Issıza kurdu
Rant için
Savaşan
Irgat,

Feleğin
Avcısı
Zannetti kendini
Lakin kendisiydi
Av olan

İstiflediği
Servetin tuzağına
Eli, kolu bağlı yakalanan…

O
Nihayeti
Unuttu
Nafile yere oyalanan…

Yazılanı bozdum bildi
Ahmak,
Rahmetin
Altınla, zümrütle
Sonsuz
Işığını kapatan…

Çocuğu
Oyuncakla
Kandırırlar,

O ki zavallıydı , kandırılan..
Laf
Uzun, kısası; asıl zengindi
Rabbine her daim el açan...





.