ne yazık ki bu coğrafyalarda
yazık edilen bütün insanlar , bizim insanlarımız
sevgiyi egemen kılmak adına akmalı gözyaşlarımız

o bir zamanlar
tükenmez zannedilirdi zaman
oysa sağanaktı yağmurlar
durmadı yağdı üzerimize
hızla eritti ömürlerimizi




şimdi
kısacık bir gün kaldı
yorgun avuçlarımızda
yaşanacaksa yaşanacak
yalnızca -bu gün-
sonrası toprak
saracak bedenlerimizi
ve hepimiz o gün birer birer çiçekleneceğiz
güz bahçelerinde



bir el ki üzerimizde dolaşır
bir bütün ki
parçalarını toplar yüreklerimizden
dağılmışız biz oysa
her bir parçamız başka bir coğrafya da
nasılsa
nasıl olsa
bir gün birleşecek günahkar ellerimiz




şimdi sevmek zamanı
dinle bak sevginin şarkısını
nasıl titretir yüreklerini bilsen
ağaçlar dökerken
dalında kalan son yapraklarını
bak rüzgarın sesini dinle biraz
anlatsın sana geçmiş yaz akşamlarını




sımsıcacık bir çorbayı kaşıklardı dört çocuk
bir anne yüreği ısıtırken o evi
bir baba huzuru sarardı o cennetin sofrasını
duyarsın seslerini haydi dinle
sen de ısıt biraz
yüreğinin buz kesiği yanlarını




kim kaldı ki ellerimizde bu gün
tükenmek bilmez kış ayazları
ve derin kuyularda mahpus çocuk gülüşlerimiz




bari bu son gün
sevebilmeli
ağaçları çiçekleri ve kuşları
elbette ayırımsızca
biraz da insan gibi
yürekten sevebilmeli insanı




yarın kabukları döküldüğünde yüzlerin
sökülür yalan maskeleri de
sürünür hep yerlerde yüzleri yüzsüzlerin



sevgiyle bakan gözleri
ve sevgiyle uzanan elleri birleştirir o gün
ve o zaman sevgiyle yeniden birleşir
belki de bizim
o bizden koparılan çocuk ellerimiz ...
....
....