22
Yorum
55
Beğeni
5,0
Puan
2439
Okunma
Dilsiz bir mevsimden geçiyorum
Eteklerimde çalı çırpı
ve dikenler
Eteklerim rüzgarın aryasına eşlikte
Nefesim kalabalık
Nefesim kimseyi tanımıyor
Ne de kimseye tanıdık
İsa düşsün ki gökten yalan söylemiyorum-diyor
Bu yağmurlu günde bekleyecek kimsem yok
Zaten bu yüzden bir bedevinin alnında atıyor dilim.
Kedili sokakların kahinleriyle tanışmalı -diyor
Bana beni tanıtmalı yeniden
Anlatmalı kilitlerden önceki kapı aralığını
Bir yolculuk sonrasında kalan yabancı anıları
Kaybedilişini zamanın
Alice’in tavşanı tutup elinden
O kapıdan geçirmeden önce
Bedensizliğimi anlatmadan
Çürümüş bir dille.
Dilsizken şairler
Çarmıhın çivilerinden damlayana bak
Kucağımda kan lekesi
Dökülüyor kaşlarım
Kirpiklerim
Saçlarım.
Meryem’im şehrin kaldırımlarında taşlanan
O ağacın altında sancılı yatan
ki
Bu mevsim elime değdiğinden beri
Dudağımı kızgın pamuklarla ıslatıyor
Bir mezar bekçisi.
Aysız
5.0
98% (52)
4.0
2% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
