Sessizliğin artığı zamandan çaldık hayatı
Bilindik tüm boşlukları silip
Aklın yettiği kadar kelimeler sarf ettik
Uğruna canımızı yoluna serdiğimiz tüm sevda sokaklarında


Vakti kabuldü bizden öteye giderken ürkek tenimiz
Ve belki bir daha dokunmayacaktı birbirine ellerimiz


Kaçıncı baharıydı ömrün bilinmez
Bir yalnızlık türküsü söylerken sızısız yaşımız
Başımızdan uçup giden kavak yellerinde veda ederken
Hayatın demine fark etmeden ne çok yol almışız


Hüküm yemiş bakışlara teslim olmadan
Özlemine sarılmış zamanın gece yarısına kadar
Beklerken mahsun gülüşleri
Biz ki görmeden karanlığını hüznün
Hiç vazgeçmemeliydi umudun en tazesi


Düğüm kördüğüm bahara susamış mevsimin ayazı
Her esen yelde düşer ayağın dibine bir çınar yaprağı


Ardından
Öylece sessiz durur aynadaki suret
Ki boyundan büyük sevdaya tutulmaya görsün


S.Ç