bezgin soluğuyla rayların arasında
şehirli bir tren vurulacaktı
saçların gibi uzun ve inceydi raylar
yalnızlığın olağan tek şüphelisiydim
ve bu son intiharımdı
beni bir daha gömmeyin
bir sühale gibi korkarken
ki korkum hislenmiş mektuptur
gabi mütefekkir
mezarıma ellerini dik sevgilim
ölmek yalnızlıksa ellerinle güzeldir



yalnızım, ki yalnızlık
bir füzeye evlenme teklif etmek gibi
tahtakurusu sürüleri içinden
eriyen yenilmiş güllere
doğrultulmuş tüm stenleri
reddettim bu gazada
ihanetim mübarek olsun
sanıyorum beni kimse sevmeyecek artık
ağır ağır damıtılmış bu leylada



karl marx ve devlet kendi öldü
katil ben değilim
yazdığım tüm şiirleri
el-şair örgütü üstlendi
ben onlardan değilim
beni öpmen bir şiire konu olacaksa
kabul ben de şairim
tanrı kendi isteğiyle gitti
ben dinsiz değilim
sana petrol getirdim kadehleri hazırla



şimdi beni öpmen bir başlangıç olacak
şehirli bir tren vurulacak
saçların ıslak olacak
unutma ben bir akdeniz kıyısıyım
bütün likya kentleri damarlarımdan geçer
sırtıma bir at bağlanır semersiz koşarım
bu rüyada yoksan eğer
kuşlar ağzımdan göçer gider
yüce hadrian ben de bir kapı istiyorum



gördüğüm her savaş ölü çocuklar doğurdu
bir aynayla yüzleştim her sabah her akşam
sevdim bir aynayı kimseye dokunmadığım kadar
er geç bebek bekliyorum ondan
miryokefalon’la bağrıma yerleşen küller
çoktan aparılıp yok oldu
gerçeklik taze ölülere sahte sitemdi
ve nerede bir kadın yaralıysa hiç şiiri yoktu
bütün çocuklar tanrıdan daha güzeldir



şimdi beni öpmen bir başlangıç olacak
şehirli bir tren vurulacak
saçlarına yağmur değecek
suya küseceğim ve bu bir forsmajör olacak
yasal örgütler kuracağım
el-ırak el-ölüm el-yanki el-ense
el-dört el-parmak el-suriye
maçı bırakıp tribüne oynadığım an
tüm sloganlar; kırmızı-kırmızı/en büyük kan
bildiğim tek ibadet yeri
savaş mahallesi ölüm sokak



şimdi beni öpmen belki de bir son olacak
belki bir tufan başlayacak
belki ben bir nuh’tum cudi’de kayıp
takvim cumartesiydi ve annemdi herkes
belki de bir çift güvercindim
hira’da muhammed’i gözleyen
ölmeyi bekleyen balamoz bir kargaydım
ki ikiyüz yıl yaşadığım söylenir
tanrım; vicdanına da elçi gönderecek misin?



semerkand ortasında sallanan sancılı kellem
göğsümden kanayarak yarılan gizdi
iniltiyle çıkarıldım olmayan mezarımdan
kendimden af dileyerek kendimi terk ettim
bir dinin tek emriydi sana şiir yazmam
santos’lu bir köylü kadar güçlü değildim
hiçbir farkım yok beton bir uğultudan
sana petrol getirdim içmeyecek misin?









Irmak - Eylül / 2013