soyunurken en soylu hüznümüzden...
Hamide için

görünmüyor hiçbir şey ışıklar bile
bir katil kurbanını kaybediyor kendinden önce
yorgun oluyor demek ki ölüm bile
sokağa çıkıyor yağmur
ama neresinden
durmadan kararan deniz
uykuya yumulmuş gibi
ve sen
nasıldınlara meraklısın
çıldırırcasına sevilgen
istedin
beyaz gemiler getirsinler limanlara şiir batımlarında
istedin ışısın deniz
ama neresinden


bir kapı oluyorsun kapanmaya istekli
çiçekler dolaşıyor ellerinde uluslararası
rüzgâra kapılmış bir yanı
bir yanı su içmelerde inadına
işçi gözleri gibi samimi
bayramlar gibi acıtan
ve yüzüne doluşan çocuklar
çıkıp gelmişler bir park kuyruğundan


mutluluk bile taşıyor çok açınca kalbini
çıkartıp koyuyorsun şarkıları eski bir yatağın örtüsüne
orada bir kadının kızlığı yatıyordu bir zaman
sevgilim sevgilim sevgilim
bir pencereyi yalayacak güneş seni düşünsem
alev alacak bir kurşun ellerine doğru
ama hiç bilmiyorum neresinden tutulur bir el
bir yangının içinde kaldığında insan
ama neresinden...






Irmak - Ocak / 2015









Deniz Pınar’a teşekkürlerimle....