Yok, orada değil verdiğin çiçek
Yüzümde arama boşuna onu
Öyle uzun zaman oldu ki sulamayalı
Sen öylesine başıboş bıraktın ki ikimizi
Çiçeğin ve ben solduk kaldık
Bu kupkuru, bakışlarınla sulanmayan toprakta



Bir de sitem etmiyor musun kapıları kapatıp sesinde
Sanki hiç rolün yokmuş gibi
Çiçeksiz bir yüzle gelmemde sana
Sonbahara döndürmemde en küçük bir payın yokmuş gibi
Gözlerimde hüküm süren mevsimi



Bu sabah kahve yaparken kendime
Kahvaltı sonrası bir keyif çekeyim diye
Usul usul, adabıyla karıştırırken kahveyi
Köpükleri taşırıp üzerinden
Komşu teyzelere kahve götüren küçük kızın
Yıllar öncesinden gelip
Gülümsemesine izin verirken yüzümde
Yine bahara döndüm birkaç dakikalığına da olsa
Sümbüllerin, lalelerin kokusunu bile duyabildim hatta
Bahçem yine konuşmaya başladı benimle
Kulak verdiğimi görünce fısıltılarına
O zaman anladım onlarca çiçek var az ötemde
Kimsenin çiçeğine ihtiyacı yok yüzümün
Bir alıcı gözle baksam şu pencereden bahçeye
Bir gerçekten görebilsem hakkıyla oradaki cenneti
Kendimi bu kadar kocaman bir gölge haline getirip
Kara bir bulut gibi üzerlerine vurmasam çiçeklerin
Şimdiki gibi muhtaç olmam sana
Baharı getirmek için yüzüme



Birkaç tohumu alıp saklamalıyım dedim
Sert rüzgârlarını hatırlayarak yüzünün
Gerçek rüzgârlar gelmeden evvel
Bir saksı edinmeliyim epey büyükçe kendime
Küçük bir bahçe olsun diye bana
Kışın ortasında bile baharı getirmek için yüzüme
Senin atıp bıraktığın o solmuş çiçeğin
Yerine koyabileceğim onlarca çiçeğim olsun diye