Hepimizin hikayesi vardır. Elbette şiirlerin de. Yaşananlar, yaşanamayanlar, hiç yaşanmayacaklar. Dün gece erkenden yattım. Uyuyamadım, uyku tutmadı. Sağa dön, sola dön, adeta geceyle flört ediyordum. Ne yapmalıydım? “Hadi kalk! Hisarönüne bar’a git” dedim, kendi kendime. Fethiyenin en gözde barı, yeğenlerimin. Oraya gidince hemen kasaya otururum… İçeride çiçekçi bir kız dolanıyor. Dikkatimi çekti. Güzelliği anlatılamaz. Bir ara para bozdurmak için yanıma geldi. Biraz konuştuk. Üzüldüm sanki… Sonra muhabbet arttı. Çengilik yapıyormuş. “Abe birazdan, programa gideceğim, Çalış Sahili kumsalına, gelsene” dedi. Kabul ettim. Beraber çıktık. Dans edeceği mekana gittik, çok güzel kıl çadırlardan yapılmış, canlı müzik yapılıyor. Üç beş dakika izin istedi. Bana da bir yer gösterdi, oraya oturdum. Sonra bir alkış tufanı koptu, anlamadım gitti. Çiçekçikız gitmiş, yerine “Bebek Yüzlü Çingene Kızı” gelmişti… bakakaldım. Şaşırdığımı fark etti yanıma geldi. İçecek birşeyler söyledi ve işine döndü. Arkasından süzdüm, adeta vücudunda kemik yoktu, bu kadar da güzel dans edilir mi? Bir an öylece kalakaldım. Cebimde kağıt kalem taşırım desem yalan…. Telefonu elime aldım ve yazmaya başladım…