Bize doğmadı güneş
denizden gayrısını def’edin bu şehirden

kaç aç çocuk tabutu var, biliyor musunuz
ya da kaç kişi yaşlanarak ölüyor
kim karartma gecesinde ruh sarabildi
solgun nergislerin örtülü yüzlerine/anne gibi

yanıyor göğüsleri yeni yetme oğlanların
barut kokulu yastığında sevişme acılarını damıtırken
fareler erken atladı rotası bozuk bir seferden
nuhun gemisine kimler ihanet ettiler


Metropol çarşısı yalnız
rüzgar ıslıklarında kız kaçıran sessizlik tınısı
ölüm döşeğinde balçıkla sıvalı bir çok karalı gün
güvercinler an be an kayboluyor
dünyanın karnında açılan delikten



Yedi şiddetinde hükümler sarsıyor ortak eksenimizi
sonu yoruma açık cümleler bırakılıyor şiir kapısına
sepette çığlıksız bebekler bekleşiyor , gayri meşru
tapınaklar günah çıkarma yarışında


Oysa uyumaz Tanrı
deklanşöre basar her daim,
hangi senkronda daha çok günah giyinmişse ten
iliğine kadar şeffaftır
çekilir her birinin gözlerine milden neşterler
ve
şak’lar yumuşak dokularında yağlı kırbaç
kötülük cehenneme saklanır

Bize de doğar güneş !
sabah serilirken denizin titrek gövdesine
def’edin gayrı
ağzı salyalı çöplük martılarını

...






Çiğdem Parlayüksel