karanlığın hazin tınısı
yusufçuklar ölüme provalı

ne fark eder
şehir mezarlıkları
erken vurulanlarla dolu

neden
hep şah mat ediyor bu akşamlar
alacalı neon ışıkları

yoldan çıkarıyor, ay kıvrımlı
ıslak kadın dudakları
zakkuma değirmeden ellerimizin saflığını
insan doğurmadı mı anneler
dar vakitlerde
ve
soluk seslerinden ürküp
sırtlan görünümlü serçelerin
mavi maskesini düşürmek gücünü
neden erken kaybettik

yasaklıyız ya ezelden
elmayla sınanıyoruz acizane
şarabın tortusunda bırakıp son öpüşün tadını
en çokta
yüz yüze vedalaşmayı sevmiyoruz
işte bu yüzden
sevdanın şehvetli parmaklarında
oyuncak oluyor
sevgi cambazı imgeler

zira…
korkuyu öğretmediler,
kötülük cemresi düşerken
sözlü düellolarda susarak savaştık

ihanetin bini bir para
piç edilen uykuların
orta yerinde
serin esiyor kirpiğinin rüzgarı
ey adam
şizofren gülüşlerinde
ısıtıyorum genç kızlığımı
o en sevdiğin beyaz yanımı vururken sen
uzak tutsunlar artık şu şeytanları

ruhani bir yalnızlığa gömülmeden
yazılmasın diye bir şairin elinden
soykırım adımlar saklıyorum ardıma
ve
kimse bilmiyor
kuşa dönen umutlarımı
mazeretsiz sevmek diye bir gerçek yok
-her sevinin güçlü bir nedeni olmalı-

üstelik
faili belli bir cinayette
siliniyorken tenimizdeki pembe renk

her şeye rağmen
günün alasına dokundurup geçmişin karanlık ellerini
göz kapaklarımızın altında
insanca sevişmeyi bilmeli


Çiğdem Yüksel