dağların kabusları uykularıma sıçrıyor
bu yüzden evsizler ve ben göğü evirip çevirip
inkârı ’sus’ turuyoruz
kuşkulu bir döşeği doldurmuşlar içime
öksüren bir ruh uyumuyor


ve Tanrı geceyi yarattı
herkesin karanlığı kendine

yüzün pembeliği yolcu edilir
gözler kapanır
bağırdığın kadar harfler düşer
kuraklaşır dudaklar
ay çöreği, titreyen yakamoz yanılgılara mahçup
her şey çok sesli ortaçağ ağrısı
metal tadı, bölünme resitali devam ediyor
sarılmayı öğrenmeden orman bulunmuyor
her şey aynı
kışkırtı ve yenilgi dinlenmiyor


kimse bilmiyor
anlam arayışının dili ve şekli budanmıyor
biz olmak,, kimsesiz ve sessiz
insanlar göğe güvercinler sunmuyor

kim bu toprağın kokusunu tam duyumsayabilir
sevmeyi ve düşünmeyi yasaklayan tarihin çocukları
bir ağaç gölgesinde sevdalanmadan kavrulup gidecek
ne zordur bir acıya söz kazandırmak
şarkısını söylemek şiirini yazmak
diğerleriyle paylaşmak iyileştirir sanılır dünyayı
bastırılmış
yasaklanmış
yok sayılmış olana, nefes kazandırmıyorsa
hiç birimizin, hiç bir yaptığı önemli sayılmaz
aşk utancından sahneye çıkmıyor

güncel sularda yüzdürdüğümüz
kağıttan gemiler batıyor
gönül, perdesini kapatınca
kara görünmüyor


dünyanın bataryası nasıl bitti
biz kendimize nasıl yenildik onu düşün
vicdansızlığın borcu nasıl ödenir
ufkun ötesine sakladığımız abartılarda cabası
kör kuyularda boğulmak artık öldürmüyor



uyuyamayan bir menekşeyim ben
dertler genişliyor morumda
ağlamış olmaya çoktan hazırım
duyguları saklama odalarından çıkılmıyor
insanoğlunun saplantıları ne tuhaf
dünyanın elinde eskici narası gibi kaldı devrim
kuma gömülü ömürlerle sevişilmiyor...