Bir med-cezirdi
- olmayacak biriydi
ben onu çok sevdim
- olmayacak birini



’Yine Marmara kokuyor ortalık’

- martılar burada mı çığlık atar sadece?
anlamıyorum
’ne dalgaları
’ne simit attığımız martıları.




’Gövdesiz bir insanmış meğer’

yarısı kurumuş yaprak.
Ne zaman yem yiyebileceğim bir cam pervazı buldum;
orda anladım....
kargalara kuş dememeyi.
Başka baktım türüne, ırkına.
Olmadı...
öttüm !





’Avuçlarına insanlık bırakmıştım’

sen yüreğime bıraktığına sahip çıksaydın
ödeşecektik.
Borçlusun niyetime.
-yüreğime mi?
Ben o defteri çoktan kapattım;
yırtıldım!


Dur!
Cebimdeki notlara bakayım...
sana üç satır daha yazayım.
Olmadı...
kırıldım!


Kendini asmak...
yarınları unutmakmış.
İpi gererken, bir ev resmine baktığımda anladım.
Olmadı...
dahası vardı!





’Çatısı olmayan şehirlerden gülüyorum’

ç’imsiz yeşillere kafa tutuyorum.
Onlar kiremitim bile etmez bilirim de...
pencerelerim açık kalmış,
çarpttı, döküldü, son kez.
Olmadı ...
örtündüm!



Yoklara bile anlam yükleyen anılar,
v’arımı yoğumu alıp dalgalara fırlattı.
Ben yılları kıyıma ç’ektim,
anılar suni teneffüs verebildi.
Başaramadık...
hep birlikte boğulduk.





’Denizlere varamadan açıklarda boğuldum’

Niyetlerime, günah uçkuru ekleyemedim;
beceremedim.
Sanırım ordan anlayıp rengimi,
naif sözler ettiler.
Şeytandan uzağım, söyleyin;
o da sokulmasın yanıma!
Olmadı...
öldüm!



deli bir t’ayla aştım dağları...
ona benzedim koştukça.
Saçlarım yüzümü kamçılayana kadar;
uçtum hoyratça.
Yetişemedim!
öyle bir ilerlemiştim ki
geriye dönmeye korttum
kaybolmuştum bilmediğim v’adilerde
olmadı...
yabancılaştım!





’Ağıtlarım zaman içerisinde biter sandım’

meğer içime doğru söyler olmuşum onları
kızgın bir hançerle dağladım aşkı
duymamaya başlamıştım hiç bir acı
istasyonları ona kadar uzattıysam da ulaşamadım
bulutları sıktım
vuslatı kurutamadım


İki tane görüyordum kendimi
’bir ben bir o’ diye sayıyordum bendimi
geldim-gittim
bir med-cezir
bir süre sonra... lale bayramını da atlatıp
gittim-gittim
cezirdim!




ŞİRİN KELEBEK (Funda Mavi)