Karasından usandı geceler.
Özgürlük ekmeğinin hamur mayasıyla,
Vatan topraklarını şehit kanlarıyla yoğuranlar,
İnsanları ölüme neden taşıdılar ?
Acı ve hüzünle mutluluğu karanlık kıldılar,
Mateme boğdular
Güneş alacası bulutları.
Karasından yandı geceler...

Karlı bir dağın sabahında,
Ülkemin en aydınlık erlerine,
Uzanan yabancı elleri,
Pusunun kalleşini kurdu,
İnsanın yobazı aydınlığı vurdu.
Toplarla, füzelerle karanlıklar yağdı meydanlara...

Düşüncelerimizi korkutuyorlar,
Korkuyoruz...
Bizimkisi;
Öyle bir korkmak ki!
Korktukça güçlenip direniyoruz,
Korktukça kanayıp ölüyoruz,
Öldükçe canlanıp yaşıyoruz...

Üşüyoruz;
Yaşadığımız hayat ormanı yanıyor,
Hepimiz ağaç ağaç devrilip,
Yanarak üşüyoruz...

Dünyalar kadar;
Ülkemin sınır haritasında
Düşmanlığı barışla, insan sevgisiyle çizin...

Yurdumun gökkuşağı renklerinden;
Düşman silahından kankırmızı bir mermi,
Hızla yıldızlar gibi çoğalarak,
Renk sözüm arkamdan vurulmakta...

Bu dünyada iyi ve güzel ne varsa;
Yakılıyorsa insanların ocağında,
Közünde insanlık ateşlenir dedi barış güvercini.
İyiliğin ve mutluluğun sonsuz ömürlüsünü
Yaşayacak genç yürekler,
Bayraklar salınarak bitecek tüm savaşlar...

Hürriyetin umut çocukları ölmeyecek.
Ülkem için;
Demokrasinin aydınlık menziline sürünerek,
Yaşamaya and içmişsek şehadet şerbetiyle,
Mayın tuzaklı yollarında yürüyerek
İnsan olmanın en sağlam temelini atacağız.
Harcına onuru ve cesareti karıp,
Şerefli savunmaların teknesinde çiğneyerek
Tüm gücümüzle, tarih ve geçmişimizle geleceğiz
Aydınlık yarınlara güzel bir dünya kuracağız...

Savaşta barışı dokumaya kendini adayanlar,
Emanet aldığımız bir dünya ışık közünde,
Cumhuriyet ve özgürlükle yanacağız...