Akşam iniyor güneşin gövdesinden
Bu şehrin uyamayan kubbesine
Destanlar kuşanıp gözlerini kapa ruhum
‘’yolcu yolunda gerek’’




Geçtiğin yollarda al yanına ay alacasını
Ardı ardına bıraksın mayalı tomurcuklarını
Ezberinde yüzlerce beyit düşerken toprağa
Sevdayı yeşert dost obalarında




Taa çocukluğunda bu yana
Gecenin bir yarısı uykundan uyanıp
Sessizliğin sesinde rüzgârla konuşan
Yükseldikçe yücelen Kaçkar’lara benzemişsin
Nerenden okşanılırsa okşansın
Güzelliğin börtü böcek her canlıyı ayıt etmeden sevişinden gelir




Kiminde izin kalır kınalı yüzünün hali
Kiminde masum çocuksu yanın çoğalan gülüşün
Sırtında kamburlaşmaz çayını yudumlayanlar
Her zamanki gibi mütevazı halinle
Önlüğünü kuşan dünya şemailine benze
Edebiyat defterini aç ve dinle
Bir köşede sessizce billur gibi seslerden
İğne oyasıyla örülmüş şiirleri




Sen daha küçücüksün fillerin arasında
Eğil ruhum saygı büyüklükten gelir
Cemreler düşer havaya suya toprağa
Dilenci olma düşüncelerde düşüncelerine
Sabırla süte bandığın ekmeğin aşkına
Doğur çağlaya çağlaya rengini renginden almış inci tanelerini…





Ümmühan YILDIZ.