adın kimsenin bilmediği bir mısrada gizli

sağımın damağı olsaydı
solumdan aldığım bu tadı
bu kadar yadırgamazdı

gölgesi ay haylazı bir zaman
ve kirpiğinde bahar gezdiren yokluk
tut ki alacadan aşağı düşmüş
darasına hakim bir gölge
ve bir şiirin anlına yazılmış adı
üstelik okunmuyor dilsizim

mahkum bir bilinmez
kolluyor sokaklarımı
fincan yatağı bir hatır
telvesi bin kahır geçmişim

ve bilseydi
dili dilimin tercumanıydı
gölgesi düştüğü vakit gözlerinin

ve bir an sezseydi incindiğimi
in cininden ben dilimden olurdum belki

ve süleymana şikayetim olmazdı
şemsi bu kadar doğrulamazdım

önce içten başlayan yolculuk
sonra topraktan nefes umardı
bilmezdim susardım

süleyman
yazdığım cümle içindeyim
içimde içerlenen bir ücrayım
ne hırsım ne sır
hepten kulum
küle mahkum

şive bir oyundu damağımda, adını her andığımda hep kaybederdim...