kapkaraydı ruhum,
gece trenleri geçiyordu içimden
gökte ne bir yıldız ne de ay vardı
ben sensiz,sessiz, çaresiz..



el yordamıyla bulurken yolumu
çarpa çarpa dizlerim,dirseklerim mosmor
Bir ışık aradım ve seni
görebildim mi bilmiyorum..


çıktığım sokaklar çukur ve taş
sokak lambaları da küs
korkuyor muyum,özlüyor muyum
bilmiyorum..

bir ayak sesi geliyor derinden
sigaramı çıkarıyorum cebimden
elliyi dört geçiyor kalbimin tiktakları
ölüyor muyum,yaşıyor muyum
bilmiyorum.

Bilmediklerimin bilinmeyen denkleminde
iki noktadan geçen doğruda sandığım
yollarda yolcuydum.
Soluklandığım yol üzeri konaklarda hancı..
Notre Dam’da kambur,aksak ve sağır zangoç
Sefillerde Jan Valjean
ve paris düşerken yarası ağır bir komünar

Şimdi;
kendi yurdumda yalnız,çaresizim..
Fesleğenlere su,kuşlara yem veriyor
...mış gibi yaşıyorum.
Islıklar dudaklarımda ’’çav bella’’ yürüyorum
ömrümün sonbaharına..


Hasan Karaşahin