Sana seslenen sesim kuyu derinliğinde
Kuyunun içindeki Yusuf’un yüreğinden
Sana uzanan ellerim Yusuf’un elleri, kuyudan kervana uzanan eller
Sen gelmezsen eğer, çıkamayacağım kuyudan
Zaman öylesine karanlık
Sadece gece
Gündüzünü kaybeden kör gibi

Duvarlar anlamadığım dilden anlamadığım işaretlerle dolu
Anlamını çözebilsem erişirim belki gündüze
Güneş açıyor mu?
Mevsimlerden yaz mı?
Oysa nasıl da üşüyorum burada

Tatlıyı ve tuzluyu hafızamda yitiren ben
Tozdan besleniyorum sadece
Bu yüzden gözlerim daha az görüyor karanlığı
Yaş birikti, toz kaçtı gözüme
Kirpiklerimde yer edindi birkaç toz zerresi
Çöl gibi ama soğuk

Senin olmadan uzanan elleri istemem
Sonum kurtuluş bile olsa
Cenneti de istemem, kuyunun karanlığına dost olmayı da bilirim
Mısır’a Sultan olmayı da ama istemem
Gelen sen değilsen, uzatmam elimi
Beklerim Yusuf gibi tüm dünyanın ihanetini

Gözlerimi kör eden karanlığa sığınırım
Alfabeye yeniden bir aşk doğururum
Kutsal bir hançerin her defasında boğazıma saplanışı gibi
Bir iyilik boğazımdaki düğüme, ödül gibi hançer

Aydınlığı, güneşi, ışığı hafızasında ve gözlerinde yitiren ben
Karanlığa kucak açıp, adını değiştirmişim farkında olmadan
Rutubeti su diye içtim, nefes almak zordu bu kalabalık, nemli odada
Bir mucizeyi beklerken, kandırdım tüm mucizeleri
Mucizeler ancak gözlerime hitap edebilirdi
Ve karanlıkken bu kadar

Sen benliğime haykıran tek mucize
“Bir ömür boyu mucize beklersen
Bir ömür beklersin”
Ben bir ömür bekledim
Beklerim, kuyu da olsa, Yusuf gibi sabırla

Seni rüyalarından tanıyan gözlerimin ezberlemesi zor değildi
Karanlıkken kuyu bu kadar
Güneş’ten tanıyordum adını
Adım gibi biliyordum ısınacağımı
Ve sen gelirsen eğer
Görmeyi yeniden öğreneceğimi

*

Bir mucize gibi bekliyorum uzanmasını ellerinin karanlığıma
Kuyudan kurtulmak için yalnız seni bekliyorum
Görmek için yalnız gözlerini
Duymak için sözlerini

Bir mucize gibi
Güneş gibi bekliyorum
Varlığını
Soyadım gibi bekliyorum
Adını



Yirmi Üç Nisan İki Bin On Üç 16 30
Nevin Akbulut