Uğurladığın her gözyaşı gibi gecelerin;
Artık yarını yok.
Kalansız bir son gibi yalnızlığım,
Ve yere devrilen her umuttu gökyüzü sandığım.
Artık bakan yok.
Aşkın rolüydü hiç bitmeyecek gibi görünmesi.
Ve hiç gitmeyecekmiş gibi gelmesi.
Savrulan yapraklar misali gecelerde yalnızlık.
En az, en fazlası kadar yalnızdık.
Kazandık bir kaybedişi tren yüklü maskelerce ceplerim boş
Bir kaç avuntu küskün
Asıl nefret kokandı özlem dediğim her gülüşüm,
Artık yok.
Sen kokardı nefesim.
Bitmez demiştik.
Şimdilerde bir tutsak misali özgürlüğü bekleyen,
Her yaşamın keşkesinde bir pişmanlık.
Hiçbir yaşam adına yakışmıyordu sanki.
Bitmez demiştik.
Rotasını kaybeden her geminin limanıyım şimdi.
Her zaman en solda bekleyen.
Ve en sonda uğurlarken,
Kendimden bir parça arar halde dalgaları izleyen.
Umutlarım vardı benim her gün giydirdiğim,
İzlerim vardı benim her an sensizliği bekleyen,
Bir hayatım vardı benim şimdilerde ekşimsi bir haklılık
Yaşanmıyor zaman
Bitmez dediğimiz her aşk,
Katilidir bir sonrakinin ;
Kollarında her gün uyandırdığın ayrılık...


Vesselam.