mırıldanıyordun mazide kalan bir fotoğrafın yanında
kalabalık çerçevesinin insanlarını hatırlıyordun

elinde acıların haritası dururken
ortak seslerin duyulan ritimlerini görüyordun

kıyamet resminin
bitimsiz korkularının karşılaşmışlığında
iki yabancı mevsimiydi aşk, yine korkuyordun

gece boyunca
baykuşlar ötüyordu
sen söylemek istediklerini diyemezken
sıyrılıp gidiyordu umudun
gündüzün ünlemlerinde asılı kalıp, ölmek istiyordun

mırıldanıyordun
çünkü haksızlığının duyulmasını isteyip
hem de istemezken
duvarların şahitliğinde cesaretinin mahkemesine el yüz sürüyordun

biliyordun ki
aldığın nefesler sana ait olmayan çocukluğunun hediyesiydi

biliyordun ki
yargılandığın günler sana ait olan cezaların habercisiydi

...

içimizdeki bastırılmış ilkel suskunluk yeri
hayat yıldızımızın can bulduğu
sihirli bir sırrın
sığınma yeriydi

geldiğinde
gittiğinde

yüreğime yağan yağmurlar
bildiğimiz ne varsa avuçlarına sarıp
kayıp ışığını sokaklarımıza takıyordu

imge dünyasından
bizi anlatacak bir iki kelime seçiyordum,
sen anla diye
kalın bir çizgi çekiyordum beklentilerimin üzerine

ve bir uyku boyunca
rüyalarımı gökkuşağının yanında gezdiriyordum
ufkum
usumun kenarında duruyordu
bense seni okuyordum

mırıldanıyordum, fasılsız şarkıların son notalarında
kızıl akşamların birikintili bakışlarında seni okuyordum...






(İlknur Karaca)