baharlaştıkça
buhar olup uzaklaşıyor ruhum
el sallıyor bedenim arkadan
ve yavaş yavaş yerle birleşiyorum

bilmediğim bir dünya bu zemin kat
çıkışı tüm tehlikelerle dolu
çok vurgulu
ki biraz sorgulu
soru dolu
bir yol
u(z)laşamıyorum

kokusu tenime değik kara bulantılı bir ölü
kendim
ve biz
öylece yokluğa ninni söylerken eksiğiz

tanımı
iki kelime arası
kısa çizgi
okuyabilen hasret çemberinin yanan alevinden geçiyor
sevdiğine lale bahçeleri gösteriyor
okuyabilen özgür
her gün uçuyor harflerine
gülümseyiş bir kanıtlamadan ibaretken

aklım
hayalim
almıyor sonsuz çizgisinin bu kadar renkli olduğunu
bir türlü kabullenmiyor yüreğim
huzurun Ahmet Hamdi Tanpınar’da
benin sana mecburiyetinin Attila İlhan’da olduğunu
çeşitlik
nice şairin teması iken
dilim söylemiyor bir türlü adını

lisanım tercümesiz
kim bilir hangi dilde bu yaşadığımız iklim
gözleri kapalıyken Orhan Veli’de
kadının sanı anlatılırken içinde
çevirin yabancı elleri
bildiğimiz sözceye
uzaklık olmaması iyidir gökyüzünde
bir yıldızın bir yıldıza olduğu kadar uzak olmamalı aşk
herkesi anlatmalı

ilk kez
nurlar düşüyor yeryüzünden pencereme
bir düş ki bu
hangi şair baş koyar bu yola bilemiyorum
adı sen bu gidişin
belki dönüşün cesareti de sen

sebep; bir avuç dolusu çocuk şekeri
dağıtıyorum umutlarımla birlikte
sığınıyorum bir limana
kara bir geminin tek başına durduğu limana

biliyorsun
adı sen bu gidişin
belki dönüşün cesareti de sen...







(İlknur Karaca)