eskimiş anılara türkü tutturur
yakamozun sıcaklığında bir ay

sen şimdi
uzaklara sevdalı giderken usul usul
maviler tövbe eder inanmışlığına
inanç bıktırır kendinden
bir sus payı kadar yakından seslenirken
ölür sulhlar

bu koşula en uygun cümlenin sonundaki ünlemden
kaçamaz hiç kimseler
dikkat kesilirken bütün bütün
parçalar şarkıyı notalar
en acıklı iç çekiş piyanonun teninden duyulur
sessizce şüphe doğurur
ki yavaşça insanın içinde büyüyen cinsten

büyürken çocukluğum
duvarlarda saklı kalır güldüğüm fotoğraflarım
ki gülümsemelerim yalnızca orda kalır

eksiği yok fazlası var
kaldırımlara yazdığım
ve seni anlattıklarım arasındayken ben

bir şeyler yapıyorum
usuma güzel günleri düşürmek için
lakin zorlanıyorum buna
bunda benim daha çok kabahatım var sanırım
sandıklarım beni yanlışa sürükleyebiliyor
içimi koyduğum sandıklarım
bazen zifiride kaybolabiliyor

yanlış sandıklarım doğru
doğru sandıklarım yanlış çıkabiliyor
şaşkınlık insana özgü
şaşırıyorum

takvimlerin huzurunda yaşım girdiği bunalımlardan
zaman kavramıyla kavga ederek
bir tek kendine tamah ederek
sarılıyorsa ritimlere
işte o an anlarım yaşadığımı
ya da yaşamak hazzını

anladıklarım
heybeye doldurduğum gibi durmuyor yürekte de
öyle bir kaynıyor ki içimde
artık duramaz oluyor
söylenip duruyor dilimde

sustuklarım bana yalnızlığı yaşatıyor
sarılamadıklarımı daha çok özlüyorum
sarsam da sanki istediğime kavuşamıyorum

ben bazılarını yanımda daha çok istiyorum
bazılarını da daha çok uzakta

sokaklara vurduğumda kendimi
lambanın altında saatlerce yıldızlara bakıp
geleceğin günü hesap ediyorum

acaba diyorum acaba gelecek mi?
çoğu kez cevap bulamıyorum
bunalıyorum

eve girdiğimde yine
sandıklarımı karıştırıyorum
sana dair bir şeyler arıyorum
bulduklarım
senin için düşlediğim inandıklarımdan farklı olmuyor
yalnızca düşlediklerimi hissedebiliyorum
ellerimde bana kalan yalnızca boşluk oluyor
boşluğa sarılıyorum

ağlayamıyorum da
gözyaşlarım sarı sonbaharda saklıyken
güneşten ilham alıyorum gülümsüyorum

kalp
tek bir kareden ibaret kalıyorken izliyor bizi
dönüp dönüp seyrediyor ruhum ile, sensizken ikimizi...



(İlknur Karaca)