yaklaş

içimin tenhalığının soğuk evlerinden birinde
sevebilmek için yeniden
titret sol tarafımı

ürperti sararken
soru işaretli cümlelerin etrafını
bulutların arkasında saklandı
her bir acı

tutunamadıklarım boyuyor, iklimi bozkır yerlerin içinde
sanırım ta en derininde
duran
dupduru suları
oyuyor, kadının yazmasındaki oyayı
içerken son aşkını

telaşla
yaklaş yanıma
son gününü yaşıyormuş gibi
sarıl boynuma

ben her gün
son günümmüş gibi yazıyorum seni duvarlara
ben her gün
seninleymiş gibi şaşkın şaşkın söyleniyorum ufuklara

şarkılar çalıyor düşünürken
boğazıma dizilen harflerden kolye yapıyorum sonra
adın çıkıyor ortaya
tek tek tek
kokluyorum heceleri
bakıyorum da
hepsi saçının eseri

yaklaşsana bana
korkma
ürkekliğinin arkasına saklanırsan
nasıl tekrar ışıldar/ bu aynalar

bana yaklaşırken
fark edeceksin renkleri
sesleri
hepsi nefesinin eseri

anlamıyorlar
ya da anlatamıyorum bu hissi ben herkese
gizli bir tapınağın içinde ve
sanki yüzyıllardır antika bir vazonun içinde
kilitli kalmışım da
nice zamanlar geçmiş gibi hissediyorum
lakin ayırdına vardığım tek şey sensin
senin olmayışın duyumsadığım yegane şey

/ anlatamıyorum
ve dahi anlamıyorlar /

beni unuttuğun an
haziran bile olsa
ansızın karşılaşıverirsek başka bir haziranda
ve hani dünya çok küçükmüş gibi
çarpışıverirsek ay ışığının yansımasında
işte o an
öp beni dudağımdan
içime bırak veda buseni
içime yeniden sal sevda ateşini

çünkü ne zaman bu ihtimali düşünsem
yeniden kalbim atmaya başlıyor
ve kilitli olduğum yerden çıkmayı düşlüyorum,
aksi taktirde
umursamıyorum nerede olduğumu
bir elveda şiirinin son satırı olduğumu hatırlayıp
gömülüyorum karanlıklara
hiç olmazlara

böyle koyma beni bir başıma
gitmelerin ardından

yaklaş
ki yaklaş da, öp beni dudağımdan...

(İlknur Karaca)