kaldığımda...
durup düşünmüştüm


değer biçmiştim yüreğimdeki izlere
dönüşlerimin birinde
pahalıya satmıştım hepsini
şimdi
affeder mi kuşlar
kırıklarımı
farkeder mi
yemlerine kattığım
bayat yarınlarımı





kaldığımda...
savruktu sevdalarım
ıraktım


fakat
taze bir yıldız gibi
bayattı kırıklarım aslında
atlatamayacak kadar
ışıksız
yönsüz
aysızdım
denedim yine de
parlamayı
gece-mece dinlemeden
daldım
nasıl derin bir çukurdum





kaldığımda...
durup düşünmüştüm


elleri bende
gözleri gökte
ya yüreği demiştim
dönüşlerimin birinde
gitme kararı aldığımda
yine mi diye sordum
çocuktu beynim
ama bir tek
aşk/ınla
sen/inle oynamayı bilmeyen
çocuk





Sonra birgün..
yine gitmem gerektiğinde


durup düşünmüştüm
dedim ki;
Allah’ım bugün yine çok mutluyum
dediğim günleri aratacak mısın
özleyecek miyim
çığlığımı uzattım da
düşünmeyi bıraktım
o bilir işini dedim
ve
konuyu kapattım
öyle ki
kapansız tuzaktım





Bilmem anladın mı
sana
ne zaman veda ettiğimi


son vefasızlığında
hani
bir öncekinden sonra
bir kazazedeyim
sigortasız
en büyük aşk
kırıntı bırakmayandır dedim
ve
geçtim





akşamlar
cami avlusunda bitiyor


alın teriydi dua’lar
ard arda
sözler aldığım dilekler
bir şahin hilesi
adeta
kansız adaklara dönüşük
güven de alnımdan öperek gitti
alfabemde ’a’ ile başlayan
tüm kelimeler gibi
anne
böyle sarıldılar
aşk
öyle vurdular





ben kader dedim..
Allah kısmet değil
sustum.


şimdi sorsalar
derim ki;
kısmetim değil
yazımı da Allah bilir
beklemedeyim




ŞİRİN KELEBEK