Nereden başlasam acaba,
her biri öznesiz cümlelerimin arasında
biz artık baharın ot kardeşiyiz
geviş getiriyoruz bu aralar yaşamaya

Uzunca ve ıslak bir yağmur teminat verebilir
belki de tabutu açılabilir, memnun olurum
babamı da ikna edebilirim belki
hala utanmadan bağışlayacağım diyor organlarımı
benim gibi ol diyor, kalbinden başla
baba! gönülden giriyorsun yine,
bir kadının rahmini bağışlaması kadar günah değil mi bu dediğin?
babam, bir travestinin kanıyla zehirli,
Allahım babamı neden böyle yalnız bıraktı?

sürtük tereddüt,
laedri çakılarını batırıyor sevgililer birbirlerine
öpücüklere boğulu bulutlar salgın saçıyor
uykuya serilen etek boylarında ağlaşıyoruz
ele veriyorum kendimi, amerikan komedisi kadar kaçık
cılız bir ışık gözlerimin akında
masumuz demek nasıl da acı veriyor insana

ısrarla sümkürüyorum lacivert kollarımı
dayak yiyorum, ağır ağır soluyorum burnumdan
bir hatıra defteri kaç yıl saklanabilir diye iddiaya girmişiz
kaybeden ısrarla soyunacak çoraplarını
gidecek, mezarlıklara gidecek, bir gece ansızın üzüm yiyerek
inanacağım

inanıyorum, aman Allahım artık yalnızca eşyalar değil
kıllarım bile ziyaretçi kabul ediyor
gözlüklerimi sokuyorum bulduğum en ufak deliğe
bir şarkı asıyorum banyonun buğulu aynasına
kendimi tarıyorum
sonucu söylemekten aciz üçüncü parmaklarım

en fazla kemik
en fazla et inciniyor, incinecekse de
birkaç kat giyiniyorum
birkaç lakırdı
laedri, sezai ve tekin hepimiz özlüyoruz saçlarından çekmeyi
sen yoksun
biliyor bunu namusuz teypler
inatla ses çıkartıyorlar torpido gözünden

sesigüzel bir ziyaretçi kabul ediyorum
bir kitap daha okumamak üzere alıyorum
adını bilmediğim insanlara küfrediyorum
hala neden diyorsun, bir çiy tanesi yutmadan

bir kaset taktım
bir şarkı
yeşil ışıkta geçecek kadar seviyorum artık dünyayı
kimse duymasın ama
o travestilerin Allahı aşkına
babam kalbimi bağışlamalı