Şairlik değildir istidadım
Muhabbettir ipek böceklerinden.
Bütün kelimelerim arınmak içindir hayallerden,
Saklandığım yerde sobelenmek içindir .
Sönmüş bir yanardağa kor taşıyan serçeleri,
Gözyaşından öptüğümden beri,
Bütün cümlelerim kozadaki kelebekler içindir.
Güneşi eteğime doldurup, şairlere satmak içindir.


Şairlik değildir istidadım
Muhabbettir yakılası gemilerden
Yüzüme yakamoz yanıkları düştüğünden beri,
Deniz suyu içmiş sabırsız nehirler açar yelkenleri
Bir de aşık olduğum şair…
“Konuş benimle” derim şimarık dokunuşlarla,
Şair, gözlerini kaçırmaktan yorulunca.
Dudak dolusu vuslat getirir alnıma;
Ki alnım umutlu bir bekleyiştir huzurun şavkında.


Şairlik değildir istidadım, muhabbettir damlalardan.
Hani gök gürültüsüyle gelir ya bazen yağmur serinliği,
Gölgeler akar ya hani ağlayan camlardan,
İşte o an çınlar kulağımda sağır bir bestekarın sessizliği.
Her notanın kanadında ayrı bir savaş başlatılır
Ve Hayali savaş meydanında yaralanır.


Şairlik değildir istidadım, muhabbettir ney sesinden.
Parmaklarıma takılan melankolik bestelere,
Otistik güfteler yamamak içindir.
Oysa ki
Çok da mühim değildir ikinci el kitapların,
Üstü çizilmiş kelimeleri.
Umurumda değildir,
Kendi yalanına inanan şiirlerin, yarı absürt hikayeleri.


Şairlik değildir istidadım,muhabbettir siyah incilerden,
Seherden,
Fecrin serinliğinden...
Lakin
Mum alevinde rakseden melekler,
Yalnız şairlere görünürler.
Bense kendi meleklerime, kendi kanarlarımı takarım.
Şiir korkusu sarınca geceyi,
“Ya Sabır” derim milyon kere
“Ya Sabır"
Laftan anlamaz ki kulaçlarıma takılan denizler,
Peşimi bırakmaz ki sayfamda bekleşen tutiler.
O sayfalar ki aşkın kirlenmemiş yüzünde,
Ten kuyusuna dolan devrik sevişmeler.


Şairlik değildir istidadım, muhabbettir gül ağacından.
Bütün mevsimlerim Nisan’a gebe kaldığından beri,
Sürgün verdi sineme saplı müjgan.
Bir müjgan ki
Yıldızsız bir gök yüzünü ikiye yarıp,
Kutsi bir suretle,
Bürünüp dünya ipeğine,
Alnımı secdeye meftun kılan.


Şairlik değildir istidadım, muhabbettir Muhammed’den
Kaysın düştüğü çöle düşmedim ki hiç ben
Ya da
Delinesi bir dağım olmadı demirden.
Benim derdim, sona götürecek bir nedendir,
Silkinmektir içimde büyüttüğüm kederden.


Sahi
Nelerden bahsediyordu Amine’nin şiirleri?
Ümmü Eymen’in göğsü kaç yetimi emzirdi?
Bilen var mı?
Birileri Hubel’e tapınırken,
Melekler hangi çocuğun kalbini temizledi?
Hangi bulut hangi kervanı takip etmişti?

İşte felahın çizilmiş hududu
Ve işte gönlümün asıl mahbubu
Şairlik değildir istidadım,muhabbettir Muhammed’den
Hicret etmektir,
Aşkın dünya tesbihinden.