gizli bir coğrafyanın örtüsüydü bakışların
nemli gözlerine sinmiş
hayatın zulüm kokan yaşanmışlıkları
her adımda ezip geçtiğin lanet kader
sürmüştü içine zehirli kanı
daha kaç nefeste karardı ciğerlerin
umutsuzluk dumanında
giderken ellerini uzatmadan ecele
vedası eksik kaldı sisli bakışlarının
boğulmuşken kimsesizliğin deryasın da
hıçkırık düşer bundan böyle
her kelime arasına



şimdi;
örtüp kokuşmuş acıların üstünü
bilindik korkular gömülsün toprağa ki
dökülmesin olur olmaz vakitlerde
göz çukurumdan yaşlar


ruhu saran özlemin tarifi yokken
avucundan kayan ellerin
çığlığı ile irkilir ten


zaman kendini aşınca başlıyormuş özlem
ben hiç bir zaman boyun eğmedim
hasreti boynumda taşırken
kırık gülüşlerime sarıldım
titrerken üşüyen yanım


kim bilir her dert
her gönülde ne derin


ölümün adı saplanmışken boğazıma
toprağa verirken ömrümün baba kokusunu
suskun hıçkırıklar da çoğalıyorum

s.ç