"zeynep’in şiddetli yokluğu" na cevap olarak yazılmıştır.
Şairine saygıyla...

öyle olmuştu, evet!
biz önce ışığı görmüştük
şiirin sesi çok sonradan gelmişti…

çok uzak bir şehirden gelmişti
önce oturacak bir yer gösterdi, bir bardak çay demledi
sonra tuttu usul usul tırnaklarını kesti
saçlarını taradı, yakasını düzeltti
misafir hiç konuşmadı
sustu, teslim etti kendini
gömleğinin birkaç düğmesi eksikti
oturdu, sabırla eksik düğmelerini dikti
ve ona yeni bir isim verdi
önce sağına baktı, soluna gücü yetmedi
yoruldu, vazgeçti, sadece zeynep dedi…
sessizlik oldukça siyahtı
sehpada yanan mumun ışığı oldukça siyahtı
yalnızlık oldukça siyahtı
ve bütün siyahlar biraz beyazdı
evet! öyleydi...

içinden bir ses yalnızca zeynep dedi
zeynebe bir şeyleri kırmadan nasıl seslenilirdi?
bir kuşu ürkütmeden
ya da dökmeden bir sigaranın çok uzamış külünü
yani dağıtmadan çingenelerin o rengarenk çiçeklerini
buna dair kelimeleri vardı
zeynep demeye devam etti
durmadı, kelimelerin anlamını öğretti
zeynep nasıl olmalıydı? bir güzel tarif etti

birşeyler eksiliyordu zeynep dedikçe
zaten eksik olan birşeylerin içinden
biz bunu anlamıyorduk belli ki
anlamamak oldukça siyahtı
ve yeterince bakılırsa
bütün siyahlar aslında biraz beyazdı