"Şiiri ben yazarım, sen noktaları koy." Mustafa Abi’nin aziz hatırasına...



ben çok gördüm bu gölgeleri,
kaldırımı ikiye bölenleri,
veya köşebaşında duran dilencileri…

“büyük şehirlerin karanlığı da
kalabalığı gibi büyük olur” diyordun mustafa abi!
insan olmak yenilir
susar, bir kenara çekilir
iner adamın suratına bir tokat gibi
kalabalık denen zorbanın ceberrut eli.
bir fahişe fahiş fiyattan satın alır bir dilim katıksız ekmeği
kafası karışır haliyle
bir tam ekmek etmez çünkü çoğu zaman sevişmenin bir saati.

“varolmak yetmiyor” diyordun mustafa abi!
elbet insan olmak da gerekir.
varsın durmasın bir ceket üzerimizde
bir ceket olmanın olanca resmiyetiyle
o ceket yok mu, o ceket?
işte o kahverengi ceketle bağladılar mustafa abi
en olmadık yerimizden bizi birbirimize.

sus dediler, sustuk
öyle ki konuşmayı unuttuk
unuttuk o fahişeyi, köşebaşında duran dilencileri
elimizde anahtarlar…
devletli bir ceket üzerimizde…
iyi de mustafa abi!
biz şimdi kime verelim bu kelimeleri?