"Beni en iyi karım tanır
Akşam yalnızlığımı,"

Tut elimden, oturt beni şu masaya
önüme bir çatal koy, bir de kaşık
perdeler beyaz beyaz dursunlar öyle, aferin!
radyoyu aç, bir kadın şarkı söylesin ağlayarak , aferin!
bırak o mavi duvarları,
kapıları da bırak,
bırak dökülüversin boyaları,
çok yoruldum bugün yine yaşamaktan
bırak yıl bindokuzyüzseksensekiz olsun,
aferin!

Benden biraz al,
Sonra biraz kendinden ver bana,
Ellerinle düzelt içimin boşluklarını
senin bir boşluğu doldurman yok mu?
o bütün boşlukların arasında,
çıplak ayak yürümen,
bir şeyler oluyor bir yerlerde sen öyle yürüyünce,
biliyorum,
Tanrı’nın bir güzelliği yeniden yaratması gibi
yani, kafiyeli bir şeyler
durma nolur, durma yürü!
çok yoruldum bugün yine yaşamaktan
ceketimi çıkar, asıver şuraya
sonra bir dilim ekmek uzat,
kitaplar kitaplıkta dursun öyle, aferin!
bırak o saati, ondokuzotuziki olsun biraz daha,
aferin!

seni bulmaya koşuyorum hergün yeniden
bulmaya diyorum…
demek ki içimin saklı yerlerindensin
böylece varlığın kadife çiçeklerden bir bahçe oluyor
soyunup uzanıyorum,
seni dinlemek, elini una batırmak gibi
çok eksildim bugün yine yaşamaktan
beni al, tamamla beni.