kışsa, ince bir kazakla çıkmışsak sokağa
hava kafi miktarda soğuksa
çocukluğumuzdan kalan o beyaz kışları hatırlarız ya
bacalardan yayılan yanmış kömür kokusu
sobalar, odunluklar
sahi bilen yok mu?
ne olmuştu o çocuğa?

bazen bir ayrılığın hemen sonrasıdır
yalnızlıklar içinde bir kadın serilir caddeye boylu boyunca
işte o an, günlerden sonsuz bir cuma
vakitlerden yorgun bir ikindi sonrasıysa
ve kadının yalnızlıklar içindeki bedeninden
yine yalnızlıklar akıyorsa asfalta
(“büyük mengeneleri vardır hayatın” demiştim
evet! bunu ben bir yerde daha söylemiştim)

herşeyden habersiz tutsak bir sardunya
şehirden arta kalan bir pencerenin yine tutsak bir kenarında
var gücüyle açmaya çalışıyorsa
ve bir lunapark ışıltısı oyalıyorsa şehri
küçük insanlar küçük arabalara biniyorsa

öyleyse cevap verin bana!
bir zamanı başka bir zamana satmaktan fazla
biraz aşkla, biraz da daha azla
belki sahte bir nazla
sevmekten daha fazla ne yakışır ki insana?