Ne zamanki isimsizliğim göklerde
Yüreğim üşür, buz keser istesem de
Bir mevsimlik yeşermeler düşerken üstüme
Kendi sesinde çoğalır hayallerim
Gelip hüznünü döker sancılı yüreğimin tam üstüne.
Bir dikenin goncasında büyüyüp asırlara devrilir.

Ateşten bir gül gibi, boyun büker gibi
Gelecek günleri bekler
Virgüllü ömrümün en derininde.
Ne zaman tutsak olsa düşlerim
Kısık feryatların sesinde
Ak bir martı yol alır.
Ürperir biraz tomurcuk
Bahar dallarının filizinde.

Öyle ya !
Rüzgar yorgun, sema durgun
Yağmur düşse de kaldırımlara
Bulutların rengi solgun
Özlem iki damla gözyaşı.

Biliyor musun ey şiir !
Nedir yaşamın en güzel anı ?
Geriye sarıp ta tüm yaşanmışlıkları
Bırak kalbin nefes alsın.
Varsın baharlar dalında kalsın
Varsın anıların hesapsız yaşansın.
Senin bakışın yağmur
Ellerin gül, gözlerin deniz
Yüreğin meltem olsun.
Dağların buğusunda yaşa
Koklanmamış bir kır çiçeğinin gizinde
Kutsansın yüreğin.

Sen ki ! gece karasının ay yüzü
Sen ki ! dik yamaçların kar örtüsü
Kendine sakla kör karanlığın hüznünü
Sakla gecenin kara tülünü
Korkusuz,kurgusuz,kuşkusuz yürü
Bir avuç maviyle yürü .

Eğer üşürsen gelen geçen günlerde
Dizelerinin sırrında ısıtır yüreğini
Bir şiirin büyüsü.

Yüksel Beyocaktan