Üzgünüm
Sanki maviler eksikti biraz
Deniz eksik
Gökyüzü eksikti sanki
Geç kalınmış zamanların birikmiş anılarında silindi
Tüm renkler.

Ne zaman kara yelin kanadına takılsa bahar
Sözcükler yandı
Bir şiirin ipek sayfalarında
Mavisi eksik geceleri kapladı bir özlem bulutu
Geçmiş hayatımın mavi düşlerinde
Üzgünüm
İçimden yazdım ben hep özlem şiirlerimi.

Pembeler de eksikti sanki biraz
Beyazlar eksik
Çiçekler eksikti sanki
Ay ışığı sessizce göçerken gölgesine
Mum geceye ağladı
İçin için.

Bir coğrafya bestelerken gözlerimde
Toprak koktu gökyüzü
Ellerim toprak koktu
Ayaz düşen yalnızlıklarda
Nazlı bir gelincik güzeliydi özlem
İsyankar gülüşlerde üşürken ömrüm
Üzgünüm
İçimden sevdim ben hep gül kokularını.

Renklerin eksikliğinde büyürken
Arsız susuşlar
Gök kuşağı da büyüdü sanki
Rüzgar renklerimi taşıdı güz bahçesine.

Siyahlar eksilirken gönlümün derinliğinde
Toprağın çatlayan damarına yürüdü
Usul usul bir yağmur
Sevgiler damıttı damlalar
İncecik gülücükleri usulca öptü kızıl bir şafak
Bir avuç bahar buğusunda sürgün verirken şiirim
Üzgünüm
Bir ırmağın türküsüne gömdüm ben hep mısralarımı.

Oysa şimdi baktığım her yan
İpince sevgiler döker yoluma
Muştular sunar bana çiçek bahçelerinden
Sevinçler döker güneş gül kokan ellerinden
Ay beyazı mutluluklarda artık
Umudumun evi toprak
Sevinçlerimin adı yeşil yaprak
Yüreğimin adresi bir avuç suda yaşamak
Üzgünüm
Bu sefer yenildin bana hayat
Bu sefer yenildin.

Yüksel Beyocaktan