’Çöl her şeyi saklayabilir. Çöl diye, çiçek açamaz demeyin. Çoğu Afrikalı kadın bu yüzden lanetli olduklarını düşünürlerdi. Çiçekleri koparanlar zalimdi, açan çiçeklerin koparılmaması da bu lanetin zalimliğiydi.’

Hint uyudu, Rama ağladı, çiçek küstü yaşamaya.

Su demiştim, donuyoruz
Erimeden kırılırsak, ç’öle y’or’malı

Önce bir şiirdim,
şimdi iki damla terim bacaklarına doğru akan. Akmak için var olur su.
Var olursan, erimek içindir kaygılar
Buz tutmaz acılardan yıkanmak için bire bir
Güneşe tutunmak için
Biliyorsun, açmak içindir çiçek
Gül şimdi

Bir yerden akmak gerekmiyor.
Dağ olsam, öpmen için çok beklemem gerekirdi rüyalarını
Büyük şehirlere göç etmek de gerekmiyor böyle anlarda
Su, sığdırılması güç nefreti midir denize dolan
Halbuki bir yerin çemberinden dönmek
Olmak belki de, küçük bir şehir, baba, iskele, sancak,
Sahil ayaklarını değdiğin her yer
Bunların hepsi altı gün içinde dünyayı yarattı
Yine de söylenmek,
Dört işlem bilmiyor diye cihana küfreden
Çocuk olmak,
Hazır affederken ellerin hasreti

Yalan
Hiçbir şeye benzemiyorsun sen
Akmak için var olan su, aksın
Alacakaranlık üşümeleri çoğalabilir
Olsun
Madem Fuzuli çeşmesi yıkık, hayratı sahipsiz
Nutfede kabil olunan gam gibi serzenişin gürlesin
Leyla ile Şirin olmaya ne hacet,
Saçların omzundan aksın

Kısacık bir sensizlik çekerim
aldanırım yine
kıyında gezinir rüzgar
kasıklarımdan sarsılır
mutsuzluğa dair bir çitanın nefes alışverişi olur an
sarılırsan geçer, uyursam dizinde diner
Ancak gözlerimi açtığımda biteceğini bilmeseydim bunları

Çöl suyu,
Marifetim, men’i kıldı fer’yâd Sultanlar Sultanı
Sarıl Ak Rama’na
Önce bir şiirdim, yazılalı çok oldu
Okusun şimdi sahrandaki kişneyen azap atları












www.youtube.com/watch?v=W5nJEbJkHjQ&feature=share