koparacağım yaprak kalmamıştı düşümde
kıracağım bir umursamazlık direnci
acı gibi geçiyorum aklımdan kendim
yığılı bir kitapla üzerinden yaşamın
kala kala seni unutmayı anımsamak kalıyor
ılımış bir suyla ölüyorum
pay bırakmıyorum ihanete
gözlerimi yumuşumla göneniyor tarih
yokluğunun tadı zedelenmeden
yitsin istiyorum varlığım
çünkü ben
yokluğunla varoldum
yokluğun yok olmadan
yok olacağım...

akşam da gurbete dönüşüyor
uzak ışıklar bile yalana yüz tutuyor
hiçbir donuk gölgede
ağlayan bir isimsiz aramıyorum
sorusuz susuyorum bir de
ardımda yokluğunu kanatacak
hiçbir sözcük kalmayacak
zaman kılına bile dokunamayacak
kahrımın kınında
yüzyıllık bir sır gibi kalmışlığının
çünkü ben
süresiz gidişine geldim
açığa çıkmadan hiçbir ayak izin
yok olacağım...

aslında hiç yalnız değildim
terk tadında bir ağustos sıcağında
perde hışırtılarına umut bağlamadım
zorla selamlamadım
içtenliğini birlikte duyumsamak adına
hiçbir yağmurun ilk kokusunu
bütün yoklukları aştım yokluğunla
ama hiç yokluğunda değildim yokluğunun
gülüşünün kenarını
çocuk umarsızlığımla aradım
sokağını unutmuş serseriden
medet ummadan hiç
ve hiç hiçbir hiçliğe yakalanmadan
hep bulduğumu sandım
yokluğunda avunmayı pekiştirecek
kanrevan sabahlarımın en yalınını
çünkü ben
yokluğunun en uzağındaki
en dürüst bekleyişe geldim
sınırı güzelliğinin sınırsızlığıyla çevrili
bu sonsuzluk nöbetinde
yok olacağım...




kağan işçen...