kırmızının en güzeliydi bu bahçe
bu gül en güzel açılanı
kahvaltı neşelerinden kalkmış gibi
seni öpüşler sonrası yoğunluğumda
yeni bir yol gözüküyor hecelerime...

nereye gidersem gideyim hep sana
sana geliyorum aslında
kalabalık kış caddelerinde
üşümek nedir bilmedim
adımlara ağlaşmaya uzak
uzak ve derin ormanlara cesur
ve hiçbir öykünün sonu
böylesine mutlu değil
böylesine sıcacıklığı ılık
bir tenin sıcaklığına hazır...

ben ancak ölürsem yorulurum
bu nasıldır bilir misin ki
serseri yağmurlardı
bu evrende bozgunuma bir müsait
bir de sende duran benim gözlerim
ölürsem yorulurum
ve rapsodili bir bekleyişe özenir
bana duyduğun özlem
özlem nedir ki
başka bir dil yarattım ayrılığımıza
kendime alıştım
kendine alış
tek tutsaklığımız bu olmalı ki
hıçkırığını gizlemeden haykırsın
birbirine
birbirimizdeki senlerimiz
gerisi
evrenimiz
sığmayı beceremediğimiz
biricikliği tek
evimiz...




kağan işçen...