oysa şarkısını bilmiyorum
teninden uzak rüzgarın
unuttuğum rüyamı
niçin kıskandı an?...

kırıcı temmuzlarda
nasıl da gülerdi saçların
seni sevdiğimi
kendime anlatırdım
yalnızlığımı mutlu ederdim
umudum ilk gençlik çaylağıyken
yazların nasıl geçtiğini düşünmezdim...


senin ömrün aynı zaman dilimlerinde
benimkinden uzun
benimse acım senin ömründen
aynı zaman diliminde sen ve ben
kendi ömürlerimize yabancıyız
senin ömrün bir de bana...

uzatmalarımız bol kısalı
bu olmalı tecrübenin vefasızlığı
yarım bütünlüklerde bir orman uykusu
ama şarkılarımıza yabancı
karşılıklı tanımama oyunundayız
ağaç dallarına tutunmayı
çocukluğumuza hapsetmişiz
olgun özgürüz işte...
aynı zaman dilimlerinde
apansız
farklı ölümlerde...

kış sabahlarının en erken rengiyle
hasta buğulu gözlerimden akandın
sızım sızım bir yolculukta anladım
seninle olmayı
hep yalnızlıkla karıştırdığımı...

sırtım üşüyordu dizlerim ağrılı
yol geçmek gibiydi umut geçmek de
ya da tam tersi
ikisini de geçtim
kalarak seninle bulduğum
bu sensiz ara renkte...

son sensizliğimi merak ediyorum
yıldızların bittiği yerden başlayan
acaba sesimdeki gülüşün dökülecek mi
bir çocuk çıkıp gelir diye yine korkacak mıyım
yeniden dünyaya
böyle karşılıksız beklemeye...

kağan işçen...