Güzel duygularımdı
Hoş kokularımdı, anımsayışlarımdı
Anlayışlarımdı, bir bir
Hepsini alet ettim şimdi bir cinayete
Gelinde güzelleyin, zincirlerden
Ve durmamaktan yapılmış şu özlemimi.
“Özlemim” diyorum
O zaman bana ait bir şeyler var bu acının içinde
Onları buluyorum.
Ben hep onları buluyorum…

Penceremden seyrederken doğayı
Yada kızgın sabah güneşi kovalarken
Bir ayağı aksak yaşlanmış ayı.
Ben can sıkıntılarından bir kumbarayla dolaşıyorum dünyayı

“Öldürdü” dediler
“evet” öldürdüm!
“öldürdü elleriyle büyüttüğü
sonra üzerine titreyerek düzelttiği
ceplerinden cepleri sarkan
bir tomurcuk gibi kendi içinden fışkıran
cümlelerle ve sözlerle erittiği
bir ikindi vaktini”
“öldürdü” dediler işte.

Kolay söylediler ya
Ölüm dediğin nedir ki? yabancı dudaklarda
Sahiplenir acıyı geride kalan
Geride kaldığını ölümden biraz sonra anlayan
Asıl cenaze O’dur ki yayılır boş bakışlarda

Böylece vurmuştum ve kaçıyordum günün içinde
İkindi öldü dediler
Öldürdü O’nu ölümlerden yapılmış bir yürüyüşle
Öldürdü O’nu doğaya büyük harflerle yazılmış bir menevişle

Nasıl ölürdü ki bir ikindi

Beklemekle tabi ki
Beklemekle her ölüm…

Her ölüm zamanın üzerine kazılmış bir çukur gibi
Akşam olmanın hırçın tekilliğine
Takılır ayağı ve düşer ikindini.