“Bana hak’tan nida geldi; Gel ey aşık ki mahremsin,
Bura mahrem makamıdır; Seni ehl-i vefa gördüm”
(NESİMİ)

Yeni bir göç başlattım hem İns’i hem Semâvi
Ben biraz siyaha çalıyorum sen mavi
Beklemekse derdim, beklerim
Çünkü ne unutkanım ne ’Hercai’

Allah şaşırtmasın aşkı verince beşeri
Kavuşacağımız güne sakla tüm neşeni
Güz mevsimindeyim döküldüm
Sen ilkbaharımsın kalbim bir tek sana yeşerir

Aşk küçük bir çocuk, kalp ona beşiktir
Seni bulmam tarihimdeki en büyük keşifti
Unutmam gözlerini, ne yıllar sonra ne şimdi
Dünyadaki Cennetim, Cennetteki eşimsin

Gündüzüne cezb oldum terkedip gecemi
Gül yüzünle terbiye ettim içimi
Toy kalbimi sundum sana aşkımı pişirip
Eğer ki beğenmezsen, billahi kırarım dişimi

Öyle bir gel ki özlemeyi özleyelim
Kaf dağlarından daha yüce bu gözde yerin
Yokluğun ölüm, yokluğun ateş, varlığın serin
Varlığım senin, hâlâ sana ait gözlerim

Düştüm aşk peşine yolum reh-i sevda
Düştüm yerlere, kalktım.. Kurtuldum gayyalardan
Düş’tün en güzel uykularımda gördüğüm
Düştün şimdi kalbime, çatlamış dudaklarımdan

Hoş geldin kalbime getirdin büyük sefa
Kahve gözlüm bir telvene canım feda
Ölümü buyur edersin eğer edersen veda
Lakin o narinliğinle anca aşkı edersin başıma bela

Eğer yoksan mevsimim sonbahar, varsan ferahfeza
Tahtı bırakırdım seni gördüğümde olsam Sezar
Dert değil sen gelsen başıma düşse sema
Zaten sadece gözlerin yaralarıma deva

Kalbim muhitten muhite göç etti durdu
Güneşin gecemi, ışığın karanlığımı kovdu
Ab-ı hayat havuzu gamze çukurun
Aşkına ölümsüzüm çünkü doldu avucum

Gezdim gördüm günlerce, bitkin, yorgun, tutarsız
Yâr in zehir uzatsa düşünmeden yutarsın
Sanma ki içindekini gün gelince kusarsın
Sadece göç eder, sadece kaçarsın

Kaç arsız aşk büyüttüm ama sana olan başka
Ölüme biraz daha yaklaşıyorum gözünden düşen bir damla yaşla
İster inanma, istersen deki saçma
Ama ölüm senden gelecekse bir adım geriye kaçmam...



*

Çok uzun yıllar önce iki kır çiçeği birbirlerine aşık olurlar. her bahar diğer çiçekler gibi onlar da açıp güneşe merhaba derler. fakat bir bahar başlangıcı bu çiçeklerden biri diğerine; “biz diğer çiçekler gibi bu bahar açmayalım, kışın ortasında herkesin soğuktan kaçtığı karlı günlerde açalım ki, bütün doğa bize ait olsun” der ve ikisi de o bahar açmamaya karar verirler. biri açmak için kışın gelmesini ve karın yağmasını beklerken, diğeri o yaz açar. o gün bugündür, karda açan ve sevgilisini bekleyen çiçeğe “kardelen”, sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe de “hercai” denilir. işte bu yüzden hayırsız ve vefasız sevgiliye “hercai” diye hitap edilir...