0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
882
Okunma
Ölümle bütünlenen
ve sonlanan hayatlarımızın
sonsuz düzlüğünde, bir koyda
bazen bir telefonda
ya da acı bir bakışın ardından boşalan gözyaşlarımızda
yani çoğul hatıralardan kalma
ve aldığı yol kadar hüzün taşıyan sırtında
ne kadar uzaksa o kadar ağlarız ya
bir yokluk ki durmadan açılır hayatımızda
belki bir mektubun tozlu satırlarında
-ki ölüm soğumuştur artık insanlara-
bazen ölmeden yaşanır yasımız, ölmeden gireriz toprağa
gömerler bizi gökyüzünün ıssız bir sapağına
sanki ölmeye başladığımız bu anın
sahibi bir başkasıymışcasına
derin bir sessizlik çöker omuzlarımıza
omuzlarımızda bir ölü
omuzlarımız ki
üzerlerinde bir ölümün acıtan izleri gömülü
Serdar Aydın’a
