ağaçların vicdanı yoktur
vakti bitince
döküyorlar yaprağını


koca bir gülümseme olur yüzlerinde
yeni çiçek açma zamanı geldiğinde
dallarını her tomurcuğa yeşertir
mecburmuş gibi eğilirler
kader gibi


bazı şeyleri yeni öğreniyorum
senin gibi
o zamanlar bilemezdik
notlarımıza
her şarkıdan bir aşk düşeceğini
kendimize bile söyleyemezdik
ayrı tellerde mırıldanacağımızı
aynı şarkıları
hem de aynı şarkıları


artık
dilsiz bir yalancıyım


yüzümdeki yastık izi değil
geçmişin sıyrıkları
şimdi az dokunduğumda eşyalarıma
her biri başka bir güne ağlatıyorlar içimi
ordan bile borçluyum şu duvarlara
çekilmediler dört bir yanımdan


şimdi
uykularımı kurşunluyorum


gitme demiyorduk
duygularımızı pazara çıkaracak kadar
güçlüydük
henüz anlıyorum yorgunluğun ertesini
böylesi bensizliği
sensizliği
sessizliği


aynalara tükürüyorum


bundan sonra
ne kal diyeni dinlerim
ne de gitme derim
ne bekle
ne de gitme
cennete kadar yolu var


mesela
bir şehre kendini yerleştiriyorsun
ve bir yüz çiziyorsun
trafik seni de yüzünü de alıp götürüyor
katil kim soramıyorsun

bir hiç yolunda ölmek sanırım bu demek


avaz avaz gururlanırdım
o masal şehri düşündükçe
omuzlarımı indirip gülüyordum
ayaklarıma diklenerek
her yeni başlangıçta
kendimden düşüyordum


ne zaman
şöyle bir dolaşayım de’sem
ayrıldığım yerdeki kalışlarım gelir aklıma
dönerim yolun en başına
keşke diyecek iken
her defasında
dudağıma parmağımı kaldırıp
bir yığın sus asıyorum
tam ortasına


ama
her ağaca da böyle dökülmem
bilirsin ağaçların vicdanı yoktur


küçük özlemlerim olmadı ki hiç
her biri dev sarılışlar gizledi
en iyisi
içime tüm yazık’ları toplayıp
son bir defa susayım
avaz avaz
çığlıklarımı yeşertmek üzere
bir sonraki hikayeye kadar


nasıl de’sem


bir gövde
dallarıma yıkılana kadar
rengi solmuş belki
ama
mutlaka bir çınar!





//Her dev finalinde küçülür//





Şiir, Yorum: ŞİRİN KELEBEK
(Funda Mavi)