Bir uğultu sesi var kulağımda
Dalga/lar…
Ses hidrojen bombası büyüklüğünde ve tiz
Hani nerdeyse kulağımın zarı kopacak ürküntüden,
Korkuyorum fakat durmadan dinliyorum bu iç sesi..



Korkutan sesiyle alabora ediyor dalgalar her şeyi
Kulak zarım değil doğrusu bütün uzuvlarım
itisi altında bu düşlerin.
Parmaklarımın yazarken titrediğini hissedebiliyorum,
Ve Sonra biteviye ve mutedil gelen martı sesleri,
Üç beş martı sesi değil acil çalınan bir siren sesini andırıyor
Yani Afrika ormanlarında gezinen grup halindeki aç sırtlanların sesi
Sesler o kadar yakın ki her uğultu ve hırıltı
Yüreğimin ta içine oturuyor. ve nedense
Altına işemiş bir çocuğun yüz ifadesiyle apışıp kalıyorum
Utkum kesiliyor,kendimi ifade etmekte zorlanıyorum,
ne yazdığım şu şiir,ne dinlediğim şu enstrümantal müzik,
ne de öz benliğim beni bu alabora kıskacından çıkarabiliyor.



Kendini bulamamanın hükmü ve korkuları içimde,
Kopan her uğultu bir tusunami gibi büyüyor yüreğimde
Bütün haşmetiyle geliyor üzerime üzerime
hani koptu kopacak,
Yada bir yıkım olacak,
Bunu hissettikçe içim boşalıyor,
korkularım ayyuk/ kaya çıkıyor bir baskın sonrası.



Bu yüzden her uğultulu baskının ardından
Kendimi teselli ediyorum,bir psikolog edasıyla
Bitap düşen uzuvlarıma en son ölecek olan ‘’yüreğin’ diyorum,
Lakin yine de teskin olmuyor anlık sözlerle..
Oysa neyin beni dindirebileceğini de biliyorum her şeye rağmen…
ve ona sığınıyorum..



Hey doğayı,denizi,dalgaları ve her şeyi yaratan yüce rabbim,
Biliyorum senin olduğun yerde ne martılar ne sırtlanlar
nede siren sesi biz insanları korkutabilir
Ve senin olmadığın hiçbir yer yok,
ancak her şey senin izninle devinim kazanabilir.



Sana sığınıyorum,seni dinliyorum
Bir şarkı gibi bir nehir gibi bırakıyorum kendimi
‘’’Bizi teskin edebilecek ancak sensin diyorum’’


Sevgi ve saygılarımla…